De dekolonisatie oorlog in Indonesië was een grote militaire operatie. Zo’n 220.000 soldaten vochten in Indonesië onder de Nederlandse vlag. De rust en veiligheid moest hersteld worden in de kolonie. Nederland wou niks weten van de onafhankelijkheid die Soekarno en Hatta hadden uitgesproken op 17 augustus 1945. Dat was 2 dagen na de Japanse capitulatie, Nederland hoopte het koloniale gezag z.s.m. te herstellen, Soekarno en Hatta wouden niks weten van kolonisatie en wouden onvoorwaardelijke vrijheid, waar ze al heel lang van dromen. Tot het moment dat Soekarno de onafhankelijkheid uitsprak was de opstand bijna geweldloos, er was bijna geen geweld (buiten de tweede oorlog na). Maar op het moment dat Soekarno de onafhankelijkheid verklaarde werd het bloedig. Tussen september 1945 en begin 1946 was de Indonesische geweld genaamd: bersiap dat leidde tot vele duizenden doden onder etnische minderheden. Tegelijkertijd met de dekolonisatie oorlog was er een oorlog tussen rivaliserende Indonesische groepen onderling. Soekarno was een diplomaat ondanks dat hij een opstand leidde. Daardoor gebeurde er eigenlijk minder geweld dan na de onafhankelijkheid verklaring. Al hoewel Soekarno wel meerdere malen is dwars geboomd in zijn plannen en is hij meerdere malen de gevangenis ingegooid. Zelfs heeft hij een verbod opgekregen om het land nog eens te betreden, maar toen de Japanners kwamen werd het verbod Ingetrokken. Het is een soort van geweld om iemand niet zijn leven te laten lijden en hem zijn eigen persoon te laten zijn. Af nemen van mensenrechten is ook een soort geweld, natuurlijk niet fysiek maar mentaal doet het veel met een persoon. Uiteindelijk stopt al het geweld toen Nederland Indonesië onafhankelijk liet worden mede door het invloed van andere landen. Het bloedigste periode was de bersiap periode vooral aan de Europese kant vielen de meeste doden.